به گزارش خبرآنلاین، به نقل از سیتنا، مقاله اخیر واشینگتن‌پست با تحلیل داده‌های واقعی بیش از ۸۰۰ کاربر آمریکایی نشان می‌دهد که اپلیکیشن تیک تاک نه صرفا یک ابزار سرگرمی، بلکه سامانه‌ای پیچیده برای تربیت رفتار و مهندسی وابستگی ذهنی است.
بر اساس داده‌های این تحقیق، کاربرانی که در آغاز روزانه ۲۵ دقیقه در تیک‌تاک وقت می‌گذراندند، در عرض سه ماه زمان مصرف خود را به بیش از ۵۰ دقیقه افزایش دادند. در میان کاربران نوجوان، حتی نوبت‌های تماشای متوالی تا ۹۰ دقیقه در یک نشست ثبت شده است.
الگوریتم تیک‌تاک با تحلیل سرعت سوایپ، مدت توقف روی هر ویدیو، و بازه‌های بازگشت به اپلیکیشن، الگوهای روانی و عصبی هر فرد را می‌آموزد و متناسب با آن، پاداش‌های لحظه‌ای و تحریک‌کننده دوپامین تولید می‌کند؛ همان ماده‌ای که در اعتیادهای رفتاری و شیمیایی نقش اساسی دارد.
مطالعه واشنگتن‌پست نشان می‌دهد که کاربران سبک‌مصرف در سه ماه نخست بیشترین افزایش استفاده را تجربه کرده‌اند. الگوریتم در واقع با تقویت تدریجی رفتار، از مصرف سبک به وابستگی مزمن می‌رسد.
متخصصانی که در گزارش واشینگتن‌پست با آنان گفت‌وگو شده، می‌گویند: «وقتی مغز به دریافت پاداش در هر چند ثانیه عادت کند، دیگر برای پاداش‌های تاخیری مثل مطالعه یا کار، انگیزه‌ای ندارد.»
اما ابعاد اقتصادی این وابستگی نیز حیرت‌انگیز است. در سال ۲۰۲۵، تیک‌تاک بیش از ۱٫۵۹ میلیارد کاربر فعال ماهانه در سراسر جهان دارد. در ایالات متحده، حدود ۱۷۰ میلیون نفر از این پلتفرم استفاده می‌کنند — یعنی بیش از نیمی از جمعیت بزرگسال کشور.
در ایران نیز با وجود فیلترینگ و محدودیت‌های دسترسی، تیک‌تاک به‌ویژه در میان جوانان و تولیدکنندگان محتوای کوتاه محبوبیت فزاینده‌ای دارد.
داده‌های پلتفرم DataReportal نشان می‌دهد که در ژانویه ۲۰۲۵ حدود ۴۸ میلیون حساب فعال شبکه‌های اجتماعی در ایران وجود داشته است. با توجه به برآوردهای منابع تبلیغاتی، می‌توان تخمین زد که میان ۴ تا ۶ میلیون کاربر ایرانی به‌طور فعال و اغلب با استفاده از وی‌پی‌ان از تیک‌تاک استفاده می‌کنند.
نویسندگان واشینگتن‌پست در بخش پایانی مقاله با اشاره به همین وابستگی جهانی هشدار می‌دهند که الگوریتم تیک‌تاک نه‌تنها الگوی مصرف رسانه‌ای، بلکه ساختار تمرکز ذهنی نسل جوان را بازنویسی کرده است.
هر ویدیو کوتاه با تحریک احساسی سریع و پیش‌بینی‌ناپذیر، مغز را در وضعیت انتظار دائمی پاداش نگه می‌دارد؛ وضعیتی که از نظر روان‌شناختی مشابه شرطی‌سازی در قمار است.
با وجود این، گزارش به راهکارهایی نیز اشاره می‌کند: خاموش کردن اعلان‌ها، حذف اپ از صفحه اصلی، محدود کردن زمان استفاده، و جایگزینی فعالیت‌های فوری با پاداش‌های بلندمدت مانند مطالعه، پیاده‌روی یا ارتباط حضوری.
در یک آزمایش میدانی کوچک، کاربرانی که این روش‌ها را به کار گرفتند، در عرض دو هفته میانگین زمان استفاده روزانه خود را ۲۵ درصد کاهش دادند.
در نهایت، پرسش اصلی این است: در جهانی که پلتفرم‌ها قادرند رفتار ما را پیش‌بینی و حتی شکل دهند، مرز میان آزادی و کنترل کجاست؟
۵۸۵۸
