پزشکیان، چهره راه‌حل باشد؛ بَشیرِ اقدام، نه نَذیرِ اضطراب | اقتصاد فارسی

خبرگزاری مهر؛ یادداشت مهمان – علی صارمیان: آقای پزشکیان فرد قابل اعتمادی برای مردم بود ولی چهره‌ای که از او ترسیم می‌شود حالا ضعف اطلاع رسانی است یا برهم کنش رسانه، بیشتر نذیر و مطلع فاجعه بی راه حل است.

در بزنگاه تصمیم‌گیری درباره بنزین، دولت پزشکیان با آزمونی روبه‌روست که نه فقط درباره قیمت سوخت و آب و برق و مسائل زیر ساخت، بلکه درباره اعتماد عمومی، عدالت اجتماعی و آینده سیاست‌ورزی در ایران است. تجربه قمارهای پیشین با بنزین —از دوران احمدی‌نژاد تا امروز— نشان داده است که بی‌برنامگی، بی‌اعتمادی می‌آورد و بی‌اعتمادی، بی‌ثباتی و گاهی میدانگاه بحران.
ما که دستمان جدا شده از ایشان و او را با دوستانش تنها گذاشتیم ولی هنوز فکر می‌کنیم سرنوشت این مرد آن شکل ساخته شده از سال‌های صداقت و راه حل است یا آنکه از شدت مشورت‌های بیهوده، گام در عمل بی فایده گذاشته‌اند.

مثال عرض می‌کنم. اکنون که دولت به‌دنبال طرحی تازه برای سهمیه‌بندی و فروش بنزین است، پزشکیان می‌تواند بیش از هر زمان، بشیر راه‌حل باشد. او می‌تواند از مرز هشدار عبور کند و به میدان اقدام بیاید. هشدار درباره تخلیه تهران یا بحران برق، اگر با برنامه اجرایی همراه شود، به‌جای اضطراب، اعتماد می‌آورد.

مردم طبقه متوسط، همان‌هایی که عرض کردیم پزشکیان را نمادشان میدانیم، امروز بیش از هر چیز به راه‌حل نیاز دارند، به اقدام روشن و قابل اتکا که در عرصه عمومی مثل همین مقال بیان می‌شود ولی ایشان چراغ قوه می‌گیرد و در انبار تاریک راه حل های تیم سراغ امری خلاف مصالح مردم جستجو می‌کنند.

پیشنهاد بنزین روشن است: اگر قرار است بنزین سهمیه‌بندی شود، باید با عدالت و شفافیت همراه باشد. همه ایرانیان باید سهمی برابر از یارانه انرژی داشته باشند. طرح فروش ۳۰ لیتر بنزین به هر ایرانی، اگر با زیرساخت شفاف، سامانه قابل اعتماد و تضمین بازتوزیع درآمد همراه شود، می‌تواند گامی به‌سوی کاهش مصرف و افزایش عدالت باشد. این طرح، اگر با مشارکت عمومی و اعتمادسازی اجرا شود، از یک قمار اقتصادی به یک اصلاح اجتماعی بدل خواهد شد و بنزین به ثروت مردم و راه حل دولت تبدیل می‌شود.

پزشکیان می‌تواند نشان دهد که صداقتش صرفاً در بیان بحران نیست، در ساختن راه‌حل کوشا بوده است. او می‌تواند چهره‌ای باشد که بحران را می‌بیند و مردم را از آن عبور می‌دهد. اگر کابینه‌اش به خرد جمعی تکیه کند، اگر از منطق حسابداری صرف فاصله بگیرد و به منطق اعتماد عمومی نزدیک شود، می‌تواند امید را بازسازی کند.

آب و برق تهران و کشور را می‌توان بازسازی کرد؛ از نظر زیرساخت، از نظر اعتماد، از نظر سیاست‌ورزی. و این بازسازی، از چهره‌ای آغاز می‌شود که به‌جای ترساندن، راه نشان می‌دهد.
اول باید خیرخواهی‌ها را بشنود. می‌شنود؟ نمی‌دانم.

* پژوهشگر رسانه