فوری؛ ارتش اسرائیل آماده‌باش شد / جنگ می‌شود؟ | اقتصاد فارسی

آیا دور جدیدی از تشدید تنش میان ایران و اسرائیل در راه است؟ پاسخ قطعی به این پرسش وجود ندارد. وضعیت کنونی در منطقه‌ای خاکستری میان «جنگ» و «صلح» تعریف می‌شود؛ جایی که فقدان اعتماد، نبود کانال‌های مذاکره و افزایش توانمندی‌های نظامی، احتمال سوءتعبیر هر اقدام دفاعی به عنوان مقدمه حمله را تقویت کرده است.

بر اساس تحلیل روزنامه الاخبار، نگرانی اصلی هر دو طرف، نه آغاز یک جنگ تمام‌عیار، بلکه «ابتکار عمل طرف مقابل برای حمله نخست» است؛ این امر رقابت برای واکنش پیش‌دستانه را کلید زده است.

تغییر توازن قوا؛ تقویت بازدارندگی ایران

پس از آخرین درگیری، ایران نه تنها خسارات را جبران کرده، بلکه جهش‌های قابل توجهی در توانمندی‌های خود ایجاد کرده است:

• توسعه موشکی: ارتقاء کیفیت، کمیت و برد موشک‌ها.
• برنامه هسته‌ای: ازسرگیری فعالیت‌های غنی‌سازی اورانیوم و اعلام ساخت تأسیسات جدید. ذخایر اورانیوم غنی‌شده ایران تقریباً دست‌نخورده باقی مانده است.
• تقویت دفاعی: درخواست سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته و جنگنده‌های جدید از روسیه و چین برای جلوگیری از غافلگیری‌های احتمالی آتی.

نگاه اسرائیل: تهدید هسته‌ای و لزوم حمله پیشگیرانه

از منظر تل‌آویو، اقدامات اخیر ایران صرفاً بازگشت به وضعیت عادی نیست، بلکه تلاشی برای ایجاد زیرساخت‌های دستیابی به سلاح هسته‌ای یا توان موشکی غیرقابل مقابله است. اسرائیل، که به توافقات بین‌المللی پایبند نیست، حمله پیشگیرانه را به عنوان گزینه ترجیحی خود در صورت نهایی شدن تهدید می‌بیند.

با این حال، متن تحلیلگر تأکید می‌کند که حملات هوایی قادر به نابودی علم، فناوری، کارخانجات موشکی یا هزاران دانشمند ایرانی نیستند؛ چرا که ایران دارای عمق صنعتی و نیروی انسانی بزرگی است که می‌تواند ضربات را با سرعت و عمق بیشتری پاسخ دهد.

سه گزینه دشوار پیش روی اسرائیل

تحلیل فوق سه سناریوی پیش روی اسرائیل را که هر یک مشکل‌زا هستند، مشخص می‌کند:

1. حمله نظامی: این گزینه ثابت کرده است که نه تنها تهدید را از بین نمی‌برد، بلکه باعث تسریع بازسازی و رشد توانمندی‌های ایران شده و پوشش ملی لازم برای ارتقای این توانمندی‌ها را فراهم می‌آورد.
2. گزینه سیاسی/دیپلماتیک: شامل حمایت از توافق هسته‌ای جدید است؛ امری که اسرائیل آن را جز در صورت تسلیم بی‌قید و شرط ایران، رد می‌کند.
3. گزینه منفی (پذیرش خاموش): پذیرش ضمنی تهدید فزاینده ایران، چیزی که برای تل‌آویو غیرقابل تحمل است.

دور باطل بزن و منتظر بمان

نتیجه آن است که «طرح خروج» روشنی وجود ندارد؛ اسرائیل نه توان بازدارندگی نظامی قطعی دارد، نه آمادگی حل دیپلماتیک و نه تحمل پیامدهای نادیده گرفتن تهدید. تنها خروجی موجود، چرخه معیوب “بزن و منتظر بمان” است که در هر بار تکرار، هزینه‌ها افزایش و فرصت‌ها برای دوری از درگیری گسترده‌تر کاهش می‌یابد.

عامل کلیدی: نقش ایالات متحده

در این معادله پیچیده، نقش ایالات متحده به ویژه در تصمیم‌گیری‌های اسرائیل، تعیین‌کننده است. با توجه به ویژگی‌های دولت دونالد ترامپ، احتمال مهار تنش‌ها و تشدید آن تقریباً برابر است، و شاید کفه تشدید درگیری‌ها سنگین‌تر باشد.

در نهایت، وضعیت داخلی ایران و اسرائیل، محاسبات هزینه و فایده، و درس‌های آموخته شده، همگی عواملی هستند که می‌توانند در یک لحظه مانع از تشدید بحران شوند و در لحظه‌ای دیگر به آن دامن بزنند. این پارادوکس، منطقه را در وضعیت “نه جنگ نه صلح” نگه می‌دارد، جایی که یک محاسبه اشتباه می‌تواند کنترل اوضاع را از دست هر دو طرف خارج سازد.