از سامرا تا غزه؛ استمرار مظلومیت و امید به عدالت مهدوی | اقتصاد فارسی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بندرعباس؛ فرنگیس حمزه یی|تقویم شیعه یادآور روزهای سرنوشت‌سازی است که هر یک، نقطه‌ای درخشان در تاریخ هدایت بشریت و تداوم خط نورانی امامت به شمار می‌روند، هشتم ربیع‌الاول، یکی از این روزهای برجسته است که دو واقعه عظیم را در خود جای داده است:«سالروز شهادت مظلومانه یازدهمین پیشوای شیعیان جهان، حضرت امام حسن عسکری (علیه‌السلام) و همزمان، آغاز امامت و ولایت حضرت ولی‌عصر، و آخرین ذخیره الهی و امید مستضعفان عالم. این روز، صرفاً یک مناسبت یادبود نیست، بلکه نقطه عطفی عمیق در تاریخ اعتقادات شیعه و بشریت است.

امام حسن عسکری دارای القابی فراوانی از جمله چراغ و روشنی‌دهنده، راهبر و پیشوا از نسل هاشم بن عبد مناف و گنجینه امانت الهی است که بر اثر مسمومیت توسط معتمد عباسی در سال 260 هجری قمری و در سن 28 سالگی به شهادت رسیدند، شهادتی که نمادی از مظلومیت اهل‌بیت و آغاز دوران غیبت به دلیل شدت ظلم و جور حاکمان وقت به شمار می‌رود زیرا قبل از شهادت نیز دشمنان آن حضرت تلاش می‌کردند تا جانشین ایشان را پیدا کنند و از بین ببرند.

پیکر امام حسن عسکری (ع) مطهر ایشان در سامرا، در کنار پدر بزرگوارشان، آرام گرفت و این مکان شریف تا ابد، زیارتگاه دل‌های عاشقان و مشتاقان اهل‌بیت (ع) گشت، این شهادت اما از یک سو، یادآور مظلومیت امامی گرانقدر است که در اوج جوانی و در سنین کم، توسط دستان آلوده و ستمگر دستگاه خلافت عباسی، با زهر جفا مسموم شد و به شهادت رسید.

از سوی دیگر این شهادت، اگرچه برای شیعیان بسیار ناگوار و موجب حزن عمیق بود، اما بنا بر روایات متقن و اعتقاد راسخ شیعه، که هیچ امامی نیست مگر اینکه مسموم یا شهید شود، نشانه‌ای از اوج دشمنی و کینه‌توزی دشمنان اهل بیت (علیهم‌السلام) بود.

دشمنان آن‌ حضرت می‌دانستند که بر اساس وعده‌های الهی و اخبار پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله)، منجی عالم بشریت از نسل امام حسن عسکری (ع) خواهد بود، همین آگاهی و اخبار، موجب تشدید نظارت‌ها و تدابیر امنیتی بر ایشان و خاندان امامت شده بود، امام (ع) نیز با وجود این محدودیت‌ها و تحت شدیدترین تدابیر امنیتی با الهام از عنایت الهی و با بهره‌گیری از وکلای مخلص و امین خود، شیعیان را برای دوران حساس و دشوار غیبت امام مهدی (عجل‌الله تعالی فرجه الشریف) آماده می‌ساختند.  

امام حسن عسکری قبل از شهادت و در دوران حیات خود، شیعیان را برای دوران غیبت آماده می‌کردند و ارتباطات خود را از طریق وکلای خاص برقرار می‌کردند، تولد حضرت مهدی (عج) در خفا و مخفی ماندن ایشان از دید دشمنان که در سن پنج سالگی مسئولیت امامت را بر عهده گرفتند نیز خود گواهی بر عمق کینه‌توزی‌ها و تلاش‌های نظام عباسی برای دسترسی و نابودی آخرین حجت الهی بود.

هرچند هشتم ربیع‌الاول، یادآور شهادت مظلومانه امام حسن عسکری (ع) است و با شهادت جانسوز این یازدهمین اختر تابناک امامت جهان اسلام در غمی جانکاه فرو رفت اما این ماتم، خود سرآغاز طلوع نوری دیگر شد؛«آغاز امامت حضرت مهدی (عج)»، منجی موعود، گنجینه امانات الهی و هدایت‌گر انسان‌ها، نویدبخش پایان ستم و برقراری عدالت در جهان شد.

بعد از امام حسن عسکری(ع) امامت به فرزند پنج ساله‌ ایشان، امام زمان (عج) رسید که با القاب پرمعنایی چون بقیه‌الله، صاحب‌العصر و الزمان و به ویژه «مهدی» به معنای هدایت‌یافته و هدایت‌گر، شناخته می‌شوند و همه این القاب، هر یک حکایت از نقش بی‌بدیل ایشان در هدایت بشریت به سوی کمال و عدالت دارد.

مهدی (عج)؛ تجسم امید در عصر ستم؛ چشم‌ها منتظر به راه نور عدالت

با نگاهی به حکمت شهادت امام عسکری (ع) و نقش امام زمان (عج) در هدایت بشریت می‌توان دریافت که دوران امامت ایشان، اگرچه کوتاه بود، اما سرشار از تلاش‌های پنهان و آشکار برای حفظ و هدایت شیعیان در شرایط بسیار دشوار و پر از خفقان بود چراکه این آغاز غیبت، بذری بود که در دل شیعیان کاشته شد تا در انتظار ظهور آن منجی عدالت‌گستر، امید به آینده‌ای روشن و پر از عدل و داد را زنده نگه دارند.

اما ارتباط میان این واقعه تاریخی و شرایط کنونی جهان، به‌ویژه وضعیت رقت‌بار و دلخراش زنان و کودکان غزه و همچنین مصیبت زندانی شدن و اسارت آزادگان و رهبران مقاومت، نشان‌دهنده تداوم مبارزه‌ای دیرینه و بی‌وقفه میان حق و باطل، عدل و ظلم، در طول تاریخ بشریت است، گویی رنج‌های امروز، انعکاسی از رنج‌های گذشته است و امید به ظهور منجی، پاسخی به تمام این رنج‌ها و زندانی شدن مبارزان راه حق، پاسخی است به همان تلاش‌های عباسیان برای خاموش کردن نور امامت و چراغ هدایت.

در دنیای معاصر، شاهد زندانی شدن، اسارت و شهادت فرماندهان، رهبران و فعالان جبهه مقاومت در سراسر جهان هستیم، از شهادت حاج قاسم سلیمانی فرمانده بزرگ جبهه مقاومت تا سید حسن نصرالله، اسماعیل هنیه و سایر فرماندهان مقاوم در لبنان، فلسطین، غزه، ایران و یمن؛ همه این شهادت‌ها و اسارت‌ها، تلاشی مذبوحانه از سوی آمریکا و اسراییل و همدستان خیانتکار منطقه‌ای آن‌ها برای خاموش کردن صدای حق‌طلبی و سرکوب هرگونه ایستادگی در برابر زیاده‌خواهی‌ها و سلطه‌جویی‌هاست.

فرماندهان و رهبران جبهه مقاومت، که گناهشان جز ایستادگی شرافتمندانه در برابر ظلم، دفاع از کرامت انسانی و تلاش برای استقلال و عزت ملت‌های مظلوم نیست، اکنون در زندان‌های تاریک ظالمان و ستمگران به سر می‌برند. وضعیت اسفناک زندانیان فلسطینی در زندان‌های جنایتکاران صهیونیستی، گرسنگی و تشنگی زنان و کودکان غزه، شهادت روزانه بیش از 50 بی‌گناه در این منطقه و تمامی جنایت‌ها علیه مسلمانان و آزادیخواهان یادآور همان دوران اختناق و سرکوب شدیدی است که ائمه اطهار (ع) و پیروانشان در طول تاریخ با آن روبرو بودند، این دوره نیز آزمونی بزرگ برای صبر، ایمان و پایداری شیعیان و آزادیخواهان در برابر ناملایمات و فشارهای دنیای معاصر است.

گرسنگی و تشنگی کودکان غزه، فریاد مظلومیت و نیاز به عدالت مهدوی

واقعیت‌های تلخ این سال‌ها نشان می‌دهد که نبرد میان حق و باطل، نه تنها پایان نیافته، بلکه در میدان‌های مختلف و با ابزارهای گوناگون، همواره در جریان بوده است و انتظار ظهور یک منجی آخرالزمانی، نه فقط یک باور، بلکه تابلوی درخشانی از مبارزه با ظلم و ستم و نویدبخش رهایی از تاریکی‌ها و رسیدن به روزهای سرشار از عدالت و صلح جهانی است؛ او که بقیه‌الله و امید دل‌های ناامید و منجی حقیقی بشریت است.

در هیاهوی ظلم و ستمی که این روزها بر جهان سایه افکنده و یادآوری فجایع کربلا در میان فریادهای مظلومانه کودکان بی‌گناه غزه، نام «حضرت مهدی (عج)» بیش از هر زمان دیگری به عنوان نماد امید و منجی نهایی بشریت می‌درخشد؛ موعودی که امید قلب‌های دردمند و مرهمی بر زخم‌های کهنه بشریت برای ریشه‌کن کردن ظلم و بیداد جهانی است.

امروز تصاویر دلخراش از وضعیت اسفناک کودکان غزه، چهره‌های رنگ‌پریده، چشمان گرسنه و لب‌های خشکیده آن‌ها، فریاد مظلومیتی است که وجدان بیدار انسانیت را به چالش می‌کشد و سکوت مجامع بین‌المللی را محکوم می‌کند، این رنج‌های عمیق و جانکاه، بیش از هر زمان دیگری، نیاز مبرم به ظهور منجی عالم بشریت، حضرت مهدی (عجل‌الله تعالی فرجه الشریف) و پایان یافتن این همه ظلم و ستم را فریاد می‌زند.

وعده الهی ظهور آن منجی بزرگ، نه فقط یک باور غیبی، بلکه طرحی الهی برای نجات تمام بشریت، و به ویژه مظلومان و کودکان بی‌گناهی است که در آتش بیداد می‌سوزند، ایشان نه تنها پناهگاه شیعیان، بلکه بقیه‌الله برای تمام انسان‌های تشنه عدالت در سراسر عالمند.

اما انتظار فرج، به معنای دست روی دست گذاشتن نیست، بلکه به معنای تلاش برای مهیا کردن بسترهای ظهور و مبارزه با ریشه‌های ظلم در تمام اشکال آن است؛ این مبارزه، امروز در حمایت از کودکان غزه و فریاد رساندن مظلومیت آنان، معنایی عینی می‌یابد؛ باشد که این امید، روزی به حقیقت پیوندد و جهان، طعم شیرین عدالت مهدوی را بچشد.

انتهای پیام/864/.