به گزارش خبرگزاری تسنیم از اهواز، شب قدری دیگر فرا رسید؛ شبی که ستاره‌ها در دل آسمانِ بی‌انتها، چون فانوس‌هایی امیدبخش، می‌درخشیدند. هوای خنکِ نیمه‌شب، عطر خاک تازه‌باران‌خورده را با خود به ارمغان آورده بود، و بر جان‌های مشتاق، حسی از طهارت و آرامش جاری می‌ساخت.

مردم با دل‌هایی پر از شوق و ایمان، گرد آمده بودند. هرچند سکوتِ رازآلود شب، بر هر گوشه سایه افکنده بود، اما ندای «العفو، العفو» از هر دلی برمی‌خواست و همچون امواجی بی‌کران، فضای زمین و آسمان را پر می‌کرد. کودکانی با چهره‌هایی معصوم، در کنار پدر و مادر خود، دست‌های کوچکشان را به سوی آسمان برده و با نجواهای کودکانه‌شان رحمت الهی را طلب می‌کردند. 

در هر گوشه، دست‌ها به دعا بلند بود و چشمانِ گریانِ بسیاری، شهادت می‌داد که چه امیدهای بزرگی در این شب به پروردگار بسته شده است. زنان با ذکرهایی عارفانه، و مردان با قلب‌هایی پر از خشوع، هر یک خواسته‌های دلشان را با صدایی آرام و پر از ایمان به گوش خداوند می‌رساندند. 

صدای زمزمه‌ها و دعاها، گویی پلی از زمین تا عرشِ بی‌پایان ساخته بود. ملائک، گام‌های خود را بر این شب پرنور گذاشته و هم‌نوا با مردم، ذکرهایی از جنس نور و پاکی بر لب داشتند. شب قدری که در آن هر لحظه‌اش گویی فرصتی تازه برای آغاز دوباره زندگی است؛ شبی که دل‌ها را غسل می‌دهد و گناهان را در دریای لطف الهی غرق می‌کند.

خاک خوزستان، با تمامی گرمای روزهایش، در این شب، خنکای امید و بخشش را در آغوش خود احساس می‌کرد. شبی که در آن زمین و آسمان، هر دو شاهد عشق بی‌پایان انسان‌ها به معبودشان بودند؛ شبی که دعاها به اوج می‌رسید و دل‌ها به لطف او نزدیک‌تر می‌شدند. اینجا، در این شب قدسی، آرزوها زنده می‌شدند و انسان‌ها با هر ذکری، برای فردایی روشن‌تر، از خداوند نور و برکت می‌طلبیدند.

انتهای پیام/