به گزارش بازار، انفجار در اسکله شهید رجایی بندرعباس، یکی از مهم‌ترین هاب‌های اقتصادی و تجاری ایران، رویدادی است که نمی‌توان به‌سادگی از کنار آن گذشت. در نگاه خوش‌بینانه، شاید بتوان آن را صرفاً یک حادثه صنعتی تصور کرد؛ انفجاری ناشی از نقص فنی، خطای انسانی یا ذخیره‌سازی غیرایمن مواد خطرناک، مشابه آنچه در انبارهای صنعتی رخ می‌دهد.
اسکله رجایی، با حجم عظیم بارگیری و تخلیه کالا، مستعد چنین حوادثی است، به‌ویژه اگر استانداردهای ایمنی به‌درستی رعایت نشده باشند.
گزارش‌ها از دود غلیظ و شکستن شیشه‌های ساختمان‌های اطراف حکایت دارند، که می‌تواند با یک انفجار ناشی از مواد شیمیایی یا سوخت همخوانی داشته باشد.
اما نگاه بدبینانه، که در فضای پرتنش سیاسی و امنیتی منطقه چندان هم غیرمنطقی نیست، زوایای تاریک‌تری را پیش می‌کشد. وقوع این انفجار همزمان با مذاکرات حساس ایران و آمریکا در مسقط، شائبه‌ها را تقویت می‌کند. آیا این انفجار می‌تواند پیامی هدفمند باشد؟ هشداری از جانب بازیگران داخلی یا خارجی برای تحت فشار قرار دادن حاکمیت در میانه مذاکرات؟ شباهت این رویداد با انفجار بندر بیروت در سال ۲۰۲۰، که به دلیل ذخیره‌سازی غیرایمن ۲۷۵۰ تن نیترات آمونیوم رخ داد و شایعاتی از دخالت عوامل خارجی را دامن زد، قابل تأمل است.
در بیروت، علی‌رغم گمانه‌زنی‌ها، هیچ‌گاه مدارک قطعی برای اثبات دخالت خارجی ارائه نشد، اما ابعاد سیاسی و امنیتی آن حادثه، از جمله کنترل غیررسمی حزب‌الله بر بندر، تحلیل‌ها را به سمت سناریوهای پیچیده‌تر برد.
در مورد بندرعباس، هنوز اطلاعات رسمی کافی منتشر نشده و فقدان شفافیت، فضا را برای گمانه‌زنی باز گذاشته است. اگر این انفجار عمدی باشد، می‌تواند سیگنالی برای اخلال در روند مذاکرات یا نمایش قدرت بازیگرانی باشد که از توافق احتمالی ناخشنودند.
از سوی دیگر، ممکن است صرفاً نتیجه سوءمدیریت داخلی باشد، مشابه آنچه در بیروت رخ داد، جایی که مقامات از خطر مواد انفجاری آگاه بودند اما اقدامی نکردند. هر دو سناریو—حادثه طبیعی یا اقدام امنیتی ــ به یک اندازه نگران‌کننده‌اند؛ اولی از ناکارآمدی مدیریتی حکایت دارد و دومی از شکنندگی امنیتی.
مانند انفجار بیروت، حقیقت این ماجرا شاید هیچ‌گاه به‌طور کامل روشن نشود. غیرقابل اثبات، غیرقابل انکار. آنچه مسلم است، این است که چنین رویدادهایی، چه عمدی و چه غیرعمد، زخم دیگری بر پیکره اعتماد عمومی و ثبات منطقه‌ای وارد می‌کنند. در غیاب اطلاعات موثق، تنها می‌توان امیدوار بود که این انفجار، صرفاً یک حادثه صنعتی باشد، نه فتیله‌ای برای بحرانی بزرگ‌تر.
